به مناسبت سی امین سالگرد پیک، پیام های زیادی از خوانندگان و دوستداران پیک دریافت کردیم . پیام های فارسی در این جا و پیام های انگلیسی در صفحه های 9، 10 و 11 بخش انگلیسی مجله به حضورتان تقدیم می گردد.
مهاجرت فراز و نشیب های بسیاری دارد. وقتی که به آمریکا مهاجرت کردم یکی از بی شمار مشکلاتی که داشتم مسلماً زبان بود. اهل مطالعه بودم و اینکه چطوری می توانستم در اینجا کتابی و مجله ای یا متنی قابل خواندن به زبان فارسی پیدا کنم. تا اینکه در گاراژ خانه خواهرم انبوهی از مجلات مختلف به زبان فارسی را پیدا کردم که همچون گنجی برایم بود پس شروع به مطالعه کردم. مجلات بی شمار بود و با عناوین مختلف ولی از میان همه آن ها مجله پیک نظرم را جلب کرد طوری که فقط و فقط خواننده پیک شدم و پیک شد پیام آور شادی و آرامش برایم.
مسلما در درجه اول برای آشنایی با یک مجله باید سرمقاله آن را خواند تا پی به مندرجاتش ببریم زیرا که مکنونات قلبی سردبیر می باشد و نشان دهنده توانایی وی در زمینه اداره و کنترل مکتوبات داخلی مجله. پس من شروع به خواندن شماره های مجله پیک کردم، از قدیم به جدید و هر مجله که در دست می گرفتم اول سر مقاله که تحت عنوان یادداشت سردبیر بود را می خواندم و بعد مقالات دیگر که یکی از یکی بهتر می بود.
چیزی که پیک را بهترین کرده یکی و دو تا نیست، بی شمار است. اول اینکه هیچ وقت سخن سر دبیر تکراری نیست و همیشه می توانید اخبار جدید را با توجه به شرایط موجود جامعه با قلم شیوای سردبیر بخوانید.
دیگر این که مجله پیک هیچ وقت جانبداری از سیاست یا فرقه یا دسته خاصی نمی کند بلکه به صورت بحث و گفتگو در «هابیل و قابیل» نظرات و عقاید را منتقل می کند.
دیگر اینکه مجله به دو زبان انگلیسی و فارسی می باشد، تا همگان بتوانند دسترسی به مقالات داشته باشند.
دیگر این که جلد مجله فقط تصویر عکاسی شده نیست بلکه با گرافیک زیبا و رنگ آمیزی جالب و مربوط به هر شماره، مجله را دیدنی می کند.
به نظر من مهم ترین نکته در مجله پیک این است که هیچ وقت شما مطالب کپی شده در مجله پیک نمی بینید بلکه شورای نویسنگان در هر شماره مقالات مفید و مهم و ارزشمند را به شما عرضه می کنند تا در کنار به روز رسانی اطلاعات لذت هم ببرید و همه این ها مدیون سردبیر محترم مجله جناب اقای صدر می باشد.
ممنون از زحمات همه دست اندرکاران مجله پیک.
مرسده هاشمی
اسم زیبای مجله “پیک” را برای اولین بار که در سندیه گو و در مدرسه ایرانیان سندیه گو شنیدم برای من یادآور دوران شیرین مدرسه بود مجله پیک بچه ها و اینجا برای من پلی است بین خانه من و ایرانیان سندیه گو و حتی گاهی محفل کوچک خودمانی دو گفتگو، اخبار مربوط به گردهمایی ها، اتفاقاتی که افتاده و خواهد افتاد و از همه مهم تر اخبار مربوط به مدرسه ایرانیان سندیه گو. ”مجله پیک” عزیز امیدوارم همیشه خالی از هرگونه وابستگی و نفوذ جناحی باشی .امیدوارم همیشه پر از شعر، داستان و مقاله های آموزنده و علمی و اخبار خوب و شاد و مفید، پایدار باشی.
سرور اشکپور
شورای محترم نویسندگان و دست اندرکاران مجله پربار پیک،
با درود فراوان. نوشته های مجله به طور کلی قابل توجه و خواندنی است. زیر نور مهتاب نوشته های رضا خبازیان بسیار جالب است. بررسی و نقد کتاب و اشعار گوناگون این صفحه را خیلی دوست دارم و می خوانم. آشپزی که بانوان هنرمند در اختیار می گذارند بسیار مفید است. نوشته های سرکار خانم استخری را خیلی دوست دارم و چندین بار می خوانم. سرمقاله آقای علی صدر و نوشته برادران هابیل و قابیل خیلی طولانی است ولی می خوانم. چون حدود 2 سال می شود که مجله پیک را ندارم چیز بیشتری در ذهنم نمانده.
سرافراز و پرتوان باشید
با سپاس
شیرین مهرآیین
چیزی که مجله پیک را خاص می کند این است که برای چندین نسل قابل استفاده است. نسل پدر بزرگ ها و مادر بزرگ ها که با فرزندان مهاجر همراه شده اند، نسل مهاجر ایرانی که هنوز وابسته فرهنگ کشورشان هستند و نسل ایرانی ـآمریکایی که در آمریکا به دنیا آمده اند و با فرهنگ دوگانه بزرگ شده اند. این مجله به دلیل تنوع مطالب و موضوعات و از همه مهم تر دو زبانه بودن برای هر سه نسل مفید می باشد.
فریده فاضل
تبريك فراوان براي مجله پيك كه ٣٠ سال از تولدش مي گذرد. اين مجله با كوشش بسيار و زحمت هاي فراوان به چاپ مي رسد.
من و خانواده ام كمال تشكر و قدراني را از كادر زحمتكش اين مجله داريم. از اين كه هميشه اين مجله پر محتوي و آموزنده را از داخل پست منزل بردارم و از تمام برنامه ها و اخبار با اطلاع شوم بسيار خوشحال هستم. از خواندن داستان ها و اشعار بسيار لذت مي برم. آرزوي سال هاي خوب و خوش براي همه مردم دنيا.
پرنيان بديعي
با درود،
به اعتقاد من “پیک” یکی ار نقاط درخشان جامعه ایرانی در سندیه گو است که در طول پانزده سال زندگی در سندیه گو شاهد انتشار مداوم و پیشرفت کیفی و کمی آن به دو زبان فارسی و انگلیسی بوده ام که نشان از تعهد، کوشش خستگی ناپذیر، و ارزشمند دست اندر کاران آن دارد.
”پیک” می تواند نقش “پل ارتباطی” موثرتری را در جامعه ایرانی شهر بازی کند که این احتیاج به همدلی و همیاری فکری، مالی و هنری و فرهنگی همه دست اندرکاران آن و همه اقشار جامعه ایرانی دارد.
مهدی نراقی
به گاه جدایی از مام وطن و در زمانی که چون مهاجرین با کوله باری بر پشت کوچه و پس کوچه های غربت را می پیمودیم، بودند کسانی که با تمام مشکلاتشان، به یاد و پاس زبان و آوامان از خود مایه نهادند تا آن که من و شما و کودکانمان فارسی را از یاد نبرده و فرهنگ گرانمایه مان را فراموش نکنیم. آن ها سخت کوشیدند تا من و تو را به یکدیگر نزدیک تر کنند و بار گران غربت را سبک تر. این گروه از خود گذشتگان میهن دوست بی شک از ایرانی ترین ایرانی ها هستند. آنان از هیچ دهشی فروگزاری نکردند تا آن که شهر سندیه گو را برای من و تو و فرزندان من و تو مکانی راحت و آرام بسازند و باعث شوند که فرهنگ و زبانمان را فراموش نکنیم. نیک به یاد می آورم که ماهنامه شان 4 صفحه بیشتر نبود ولی پر از عشق به ایران و ایرانیت و برای آنکه در شهر پخش شود چه کوشش ها و فداکاری هایی که نمی کردند.
بله این گروه افرادی بودند چون شیر بانوی شهرمان بانو استخری، آقای علی صدر، آقای خبازیان و … و … و که این بارگران را بر دوش کشیدند و در زیر پرچم کانون فرهنگی ایرانیان سن دیگو در این 30 سال از دل و جان فداکاری نموده اند.
30 سال کوشش پایا و مانا؛ 30 سال زحمت و جانفشانی و به راستی که چه نیکو در این 30 سال سربلند از این وظیفه نگهداری و مواظبت کرده اند. آفرین به کانون فرهنگی ایرانیان سن دیگو و یاران و مدیران آن که بار این به سر منزل مقصود رسانده. مایه افتخار جامعه ایرانی این شهر هستید. من نیز به عنوان یک شهروند، یک عضو خانه ایران سن دیگو و همچنین به عنوان عضوی از خانواده کانون فرهنگی ایرانیان به شما کرنش نموده و صدآفرین می گویم.
سیمین زاد روز پیک را به شما و هموطنانم شادباش می گویم.
مهدی معین
خانه ایران
کار داوطلبانه همیشه مشکل است و اگر عشق پشتوانه آن نباشد کار به جائی نمی برد. من سال هاست که نشریه پیک را می خوانم و از مطالب متنوع آن لذت می برم. جمع آوری و ارائه مطالب فرهنگی در قالب نشریه ای جالب و خواندنی به مدت ۳۰ سال با استفاده از نیروهای داوطلب کاری است به واقع درخور تقدیر و دست مریزاد. از تمام دوستان کانون فرهنگی دست اندرکار تهیه این نشریه، خصوصا دوستم آقای علی صدر، قدردانی کرده و برای این پشتکار صمیمانه تشکر می کنم.
ارسلان دادخواه
دوست عزیز و گرامی آقای علی صدر سردبیر پیک
آنچه در باره نشریه پیک می خواهم بنویسم بسیار زیاد است و حوصله خواندن آنرا نخواهید داشت.
فشرده اندیشه من آن است که شما براستی نشان دادید که می توان در هر شرایطی کار گروهی انجام داد و تنها نیاز به رهبران کاردان و شیفته فرهنگ ایران زمین است که بتواند چنین بار بزرگی را بردوش خود بگذارد. خوشبختی ما ایرانی های این شهر بزرگ در داشتن گروهی است که براستی عاشق ایران و فرهنگ ایرانند. بانو شهرزاد استخری پیش کسوت این گروهند و با تلاش و رهبری گروه توانست کانون فرهنگی را پایه گذاری کند. بدون تردید همکاری علی صدر و رضا خبازیان برای آموزشگاهها و نشریه پیک و جنگ فرهنگی برای ادامه کار حیاتی بوده و هست. ناگفته نماند که گروه هیئت مدیره و شورای نویسندگان در بوجود آوردن چنین نشریه وزین سهم بسزائی دارند.
باسپاس و مهر فراوان
حسینعلی رونقی
