سال نو و قرن نو مبارک
علی صدر
به استقبال نوروز می رویم. اجازه بدهید پیشاپیش فرارسیدن سال نو و آغاز قرن جدید هجری شمسی را به شما تبریک بگویم و برایتان سالی پر از شادی و بهروزی و سلامت آرزو کنم. بهارِ خجسته فرا می رسد و ما شاهد نو شدن طبیعت هستیم. حتی در این ولایت به اصطلاح «همیشه بهار» آمدن بهار را می توان با تمام وجود حس کرد؛ تپه ماهورها همه پر از گل و شکوفه می شوند، پرچین های کنار جاده و وسط شاه راه ها ناگهان مملو از گل های بنفش و نارنجی می شوند. بی اختیار لبخند بر لب جاری می شود. عشق و شباب و رندی، سراسر وجود را پر می کند. ریه ها را پر از هوای تازه می کنیم و برای لحظاتی پاندمی و نگرانی از اوضاع سیاسی و اجتماعی موجود را به فراموشی می سپاریم.
در سی و چند سال گذشته، در این ایام بیشترین فکر و ذکر ما در کانون و مدرسه ایرانیان، تدارک در برگزاری خوب جشن های نوروزی برای همشهریان و شاگردان مدرسه بوده است. ضربه ناگهانی پاندمی باعث شد که همه برنامه های نوروزی در سال 2020 لغو شوند. سال گذشته آمادگی بیشتری پیدا کرده بودیم و توانستیم با همکاری گروه موسیقی رستاک، به صورت مجازی در کنار هزاران خانواده در سندیگو و دیگر نقاط جهان نوروز را جشن بگیریم. حس عجیبی داشت. هر کس در خانه خود و در کنار عزیزان خود ولی در عین حال به هم پیوسته از طریق تلویزیون و صفحه کامپیوتر، ساعتی با شادی و با موسیقی زیبای گروه رستاک بگذراند و غم زمانه و فراق یار را به دست فراموشی بسپارد. در مدرسه چون همه کلاس ها به طور مجازی برگزار می شد، جشن نوروز را هم به طور مجازی برگزار کردیم. همه دانش آموزان و پدر و مادرها شاهد اجرای زیبای سرودها، رقص ها و هنرنمایی دانش آموزان بودند. تجربه ای بود برای خودش!
امسال هم از ماه ها پیش به تدارک پرداختیم به امید اینکه بتوانیم مثل گذشته، به طور حضوری جشن های نوروزی را برپا کنیم. ولی اوج گیری پاندمی در ماه ژانویه باعث شد دوباره احتمال اجرای مجازی را هم در نظر داشته باشیم و بتوانیم بر اساس شرایط موجود عکس العمل مناسب نشان دهیم.
تا قبل از پاندمی، بیش از بیست سال کانون با همکاری انجمن متخصصین و خانه ایران، جشن های چهارشنبه سوری و سیزده به در را با شکوه زیاد در یکی از پارک های بزرگ شهر برگزار می کرد. هزاران ایرانی، ایرانی تبار و ایران دوست در آن شرکت کرده به جشن و پایکوبی می پرداختند. در دو سال گذشته این برنامه ها هم تعطیل شدند. امسال هم تا زمانی که این خطوط نوشته می شود، هنوز برنامه قطعی ای برای انجام این جشن ها وجود دارد. با توافق هر سه سازمان اجرای جشن چهارشنبه سوری راعملی ندانسته و فقط سیزده بدر را اجرا خواهیم کرد. این فرصتی خواهد بود که بتوانیم با همشهریان خوب خود دیدار تازه کرده و سال نو مبارکی بگوییم.
رسم است که با رسیدن بهار و نوروز، آرزو کنیم که بدی ها و پلیدی ها به دور ریخته شوند و برای یکدیگر امید و عشق و بهروزی آرزو کنیم. می دانم که وجود پاندمی و بحران های سیاسی و اجتماعی برای همه ما آزار دهنده است. امید من هم این است که با رفتن زمستان و شکوفا شدن طبیعت، زمستانِ پندار بد، گفتار بد و کردار بد هم به پایان برسد. هر چند متاسفانه نمی توان زیاد خوشبین بود. وقایع یک سال گذشته و اوضاع جاری نشان می دهد که دوباره بحران سازها با تمام قوا مشغولند. این ها را نمی توان نادیده گرفت چون آینده ما و فرزندان ما با آن ها گره خورده است. عده ای به هر نحوی که شده جلوی طرح های اقتصادی، زیربنایی و رفاهی ایستاده‌اند. جامعه به شدت قطبی شده است. کسانی تهدید می کنند که اگر کار بر وفق مراد آنان پیش نرود، جنگ داخلی به راه خواهند انداخت. با ایجاد موانع مختلف جلوی رای گیری عادلانه را می گیرند. اینان هنوز رئیس جمهور انتخاب شده توسط اکثریت مردم را قبول ندارند. این شامل عده زیادی از نمایندگان کنگره هم می شود. این شرایط در تاریخ معاصر بی سابقه بوده است. اینجا دیگر مساله این حزب و آن حزب نیست. اینان اگر حرفشان پیش برود دشواری های زیادی برای اقلیت ها و مهاجرین ایجاد خواهند کرد. اگر پیش نرود باز هم اقلیت ها و مهاجرین هدف اصلیشان خواهند بود. به خوبی هم نشان داده اند که اعتقادی به دموکراسی و حقوق مساوی در مقابل قانون ندارند، لذا نمی توان بی تفاوت ماند. باید از قانون و دمکراسی دفاع کرد. ما نتایج بی تفاونی و حکومت زور را با تمام وجودمان لمس کرده ایم. دلیل عمده مهاجرت ما و بسیاری از مهاجرین دیگر هم همین بوده است. بی تفاوتی و بی عملی نتیجه ای جز تسلیم به زور و بی قانونی نخواهد داشت.
حال که سخن به اینجا رسید، اجازه بدهید به موضوعی که کم و بیش به این امر ربط دارد هم بپردازم. اخیرا ایمیلی از یکی از خوانندگان دریافت کردیم که در آن ابراز نگرانی کرده بوند که چون پیک متعلق به کانون است که سازمانی غیرانتفاعی، غیر سیاسی و غیر مذهبی است، پرداختن به مسایل سیاسی ممکن است به قول معروف «کار دستمان بدهد». ضمن تشکر از این خواننده گرامی، فکر می کنم لازم باشد به نکاتی در اینجا اشاره کنم. جنبه غیر سیاسی، که ما هم کاملا به آن پایبندیم، براساس تعاریف قانونی و عرفی (با استناد به آی. آر. اس و دیگر ارگان های دولتی) طرفداری از یک حزب یا کاندیدای خاص است در مقابل دیگری. ما به عنوان یک ارگان غیرانتفاعی حق نداریم بر له یا علیه حزب و کاندیدای خاصی بنویسم و فعالیت تبلیغاتی کنیم. پرداختن به جنبه های سیاسی که عمومیت دارد، مثل طرفداری از حقوق بشر، طرفداری از دموکراسی و حقوق شهروندی، ضدیت با جنگ و خشونت، ضدیت با تبعیض نژادی، طرفداری از حفظ محیط زیست، ضدیت با سیاست های غلط اقتصادی و آموزشی، سیاست های ضد ایرانی و ضد مهاجرتی و نظایر آن به هیچ وجه در آن چهارچوب قرار نمی گیرند. به عنوان مثال ما در تمام طول حیات مجله، با جنگ طلبی و جنگ مخالفت کرده ایم، فارغ از این که چه کسی و چه حزبی در راس کار بوده است. به نظر من جنبه های ذکر شده بیشتر جنبه فرهنگی دارند تا سیاسی. از این ها گذشته، یکی از وظایف ما آموزش است. پرداختن به مطالبی نظیر حقوق شهروندی یا «جری مندرینگ»، «فلی باستر»، دموکراسی، تساوی حق رای، بهداشت عمومی، قانون اساسی و متمم های آن، نقش قوای سه گانه در آمریکا و نظایر آن صرفا جنبه آموزشی دارند. درمواردی خاص، ما با ارائه نظرات مخالف و موافق، قضاوت را به عهده خوانندگان می گذاریم. به هر حال به آن خواننده گرامی اطمینان می دهم که ما تمام تلاش خود را می کنیم که از چهارچوب تعیین شده در قانون تخطی نکنیم و جای نگرانی نیست. ما همیشه مشتاق شنیدن نظرات و پیشنهادات شما هستیم.
در پایان باز برای شما و عزیزانتان سلامت و بهروزی و گفتار نیک، پندار نیک و کردار نیک آرزو می کنم.
پیروز باشید.
