هابیل و قابیل
خوانندگان گرامی،
همان طور که در شماره های قبل به آگاهی رسید این صفحه را اختصاص داده ایم به برخورد دیدگاه های دو برادر خیالی با نام های هابیل و قابیل. این دو برادر از نظر سنی با یکدیگر دو سال اختلاف دارند و با وجود آن که در یک خانواده و یک نوع شرایط بزرگ شده اند، نقطه نظرهای متفاوت و حتی مخالف یکدیگر دارند. از آن ها خواسته ایم تا در هر شماره بحثی را مطرح کنند و نقطه نظرهای خود را بگویند. ما بدون هیچ قضاوتی این دیدگاه ها را ارائه می کنیم و قضاوت را بر عهده شما می گذاریم. اگر خوانندگان گرامی نظری به طرفداری یا مخالفت با هر یک دارند می توانند نظر خود را، از طریق فرستادن ایمیل به آدرس پیک، با ما در میان بگذارند. گفتار این بار در رابطه با «آیا همه آرا مساوی اند» است.
هابیل: برنامه های نوروزی خوب برگزار شد. جاتون خیلی خالی بود. کلی برنامه بود توی شهر. از همه جورش. مردم حسابی انتقام این دو سال رو گرفتن. هرجا می رفتی همه ریخته بودن وسط حالا نرقص و کی برقص.
قابیل: چه خوب، پس مردم دلی از عزا درآوردن. ما باید می رفتیم شرق. سه سال بود فامیل های خانمم رو ندیده بودیم و باید حتما می رفتیم پیتسبورگ. اونجا زیاد خبری نبود. توی دانشگاه جشن گرفته بودن ولی ما فقط با خانواده بودیم. خیلی از شهرها هنوز انگار خجالتشون از کووید نریخته. ولی جنوب کالیفرنیا شنیدم غوغا کردن. دیدم بایدن هم سفره هفت سین چیده بود، وزیر خارجه هم که پیام نوروزی داد، که البته خیلی خوب بود.
هابیل: راستی می خواستم ازت بپرسم. این ایرونی های ترامپی از اینکه اون چارسال ترامپ اصلا ایرونی ها رو آدم حساب نکرد که یه پیام خشک و خالی بده دلخور نشده بودن؟ حالا سفره هفت سین توی کاخ سفید پیشکش. معمولا اینا خودشون رو هم خیلی ایرونی و اهل سنت و فرهنگ ایران می دونن.
قابیل: دوباره شروع کردی؟! نه تا اونجایی که من می دونم، نه. حتما واسه شون مسایل مهمتری بوده. مگه من سخنگوی اونام؟ به نظر من خیلی خوبه که مسولین دولتی ایرانی های آمریکا رو و فرهنگ و تاریخ ایران رو می شناسن و پیام می دن. این خیلی واسه دید بقیه مردم نسبت به ایرونی ها موثره. البته می دونم که می خوای بگی اونایی که ضد ایرانی و ضد خارجین این چیزا رو نه می بینن و نه بهش اهمیت می دن ولی باز مثبته.
هابیل: منم موافقم. وقتی با بچه ها می بینیم که توی «تریدرجوز» تابلوی تبریک عید زدن یا توی سوپر مارکت «رالفز» سفره هفت سین چیدن، یا توی کتابخونه های عمومی هفت سین گذاشتن و درباره نوروز مطلب نوشتن و به مردم می دن، یا اینکه کانال های تلویزیونی درباره نوروز برنامه پخش می کنن، احساس غرور می کنم. خودم اقلا شیش دفه رفتم تریدرجوز و رالفز با بچه هام که بهشون پز بدم، اونام خیلی خوششون اومد. به رفیقاشونم گفتن که برن ببینن. کانتی و سیتی سن دیگو روز بیستم مارچ رو نوروز اعلام کردن و بیانیه دادن. ساختمون کانتی رو شب بیستم با نورهای پرچم ایران روشن کرده بودن. فرماندار کالیفرنیا هم پیام خیلی خوبی داد. اینا همه خیلی خوبه. نشون می ده که ایرونی ها جای خودشون رو وا کردن.
قابیل: باهات کاملا موافقم. توی همین چیزاست که همه ایرونی ها با هم مشترکن و هم صدا. همه ایرونی ها از این کارا و حرفا لذت می برن. چند تا از همکارای آمریکاییم که می دونستن من توی شهر نیستم برام تبریک تکست کردن. توی کی پی بی اس شنیده بودن یا توی فاکس یا سی بی اس. اول بار بود. بچه هام از همشاگردی های آمریکایی شون تکست گرفتن. می بینی که اینجا دیگه مساله ایرونی ترامپی و دموکرات نیس، این کارا خوبه و همه بهش افتخار می کنن.
هابیل: ولی هیچ وقت واسه تو و هم حزبی هات سوال پیش نمی آد که چرا وقتی جمهوری خواها سرکارن نه تنها تره هم به ریش ایرونی ها خورد نمی کنن بلکه “مُسلم بن” راه می اندازن و از اومدن فامیل هامون از ایران جلوگیری می کنن؟ نه، جدی می گم. چرا دموکراتا همیشه توی این کار پیشقدم می شن؟ سفره ها و جشن های نوروزی توی کاخ سفید زمان اوباما یادته؟ من جدا نمی فهمم. از قدیم گفتن واسه کسی بمیر که واست تب کنه. یعنی این قدر از دموکراتا متنفرین که این ها رو نمی بینین؟
قابیل: خودت بهتر می دونی که درسته که توی خیلی مسایل فرهنگی بین ایرونی ها یه هماهنگی هست ولی از نظر سیاسی مث همه مردم به طیف های مختلف وصلیم. سوای مسائل داخلی مث مالیات و کوچیک کردن دولت و اینکه یه عده زیادی رو دموکراتا جیره خور دولت کردن و این جور چیزا، سیاست خارجی هم برامون مهمه. اینکه باید با قدرت جلوی چین و روسیه وایستاد، اینکه جلوی تروریسم باید با قدرت وایساد، ومهمتر از همه اینکه در مقابل جمهوری اسلامی باید وایساد، نه اینکه باهاش مماشات کنن. اون رژیم باید عوض بشه. دموکراتا هی برجام راه می ندازن و با این سیاست ها راه فرار و راه بقای جمهوری اسلامی رو صاف می کنن. می دونم می خوای بگی ایرونی های سلطنت طلب و مجاهدین اینجورین؛ اصلا اینجوری نیست من و خیلی های دیگه نه سلطنت طلبیم و نه طرفدار مجاهدین ولی مخالف جمهوری اسلامی ایم.
هابیل: می فهمم چی می گی ولی به این سادگی ها نیس؛ مساله جمهوری اسلامی چه ربطی به مخالفت با واکسن و حفظ محیط زیست داره؟ به نظر من خیلی ساده ایرونی ها رو می تونی مثل بقیه مردم تقسیم کنی، همون طور که یک عده لیبرالن، یه عده پروگرسیو، یه عده هم محافظه کار و یه عده هم بی خیال. این ها هم ربط به موقعیت اجتماعی، سواد سیاسی، موقعیت طبقاتی و خیلی چیزای دیگه داره. واسه همین فقط ایرونی بودن نیس که ماها رو به هم ربط می ده؛ مردم، به خصوص نسل جوون به این بلوغ فکری رسیدن که اگه بخوان مثلا به یه کاندیدای ایرانی تبار رای بدن، خیلی عوامل دیگه واسشون مهم تره تا این که صرفا طرف ایرانی تبار باشه. البته این خیلی خوبه که همه ایرونی ها سر برنامه های فرهنگی متحد می شن و همدیگه رو پشتیبانی می کنن ولی سر مسایل سیاسی می تونن کاملا مخالف و ضد هم باشن. توی خود ایران هم همینطوریه یا شاید خیلی بدتر. چون اونجا جمهوری اسلامی و طرفداراش رو هم داری. ولی خب اینجا توی غربت در این ایام مردم دور نوروز با هم جمع می شن و اختلافات رو موقتا می ذارن کنار. من امیدم اینه که این وجوه اشتراک باعث بشه که وجوه اختلاف به بحث گذاشته بشه. شاید یه فَرَجی بشه.
قابیل: آره آرزو بر جوانان عیب نیست! ولی مطلبی که می گی تا حدودی درسته. یعنی همه اش سر مسایل ایران نیست که ایرونیا به دو تا کمپ و در واقع سه تا کمپ کشیده شدن. که تقریبا آینه همه جامعه ست. کمپ سوم به قول تو بی خیال ها و کسانی هستند که درگیر مسایل سیاسی نیستن. البته شماها که نباید گلایه ای داشته باشید، الان دموکراتا نه تنها توی شهر وکانتی بلکه ایالت و فرمانداری، همه رو قبضه کردن. مائیم که در اقلیت مطلق هستیم و صدایی نداریم. اگه یادت باشه موقعی که اومدیم آمریکا اوضاع برعکس بود شهردار، شورای شهر، شورای کانتی و دولت ایالتی همه دست جمهوری خواها بود. ایرونی هام اکثرا جمهوری خواه بودن. همه تازه داشتن جای پاشون رو سفت می کردن ولی توی این بیست سال همه چیز عوض شده. حالت خوبی نداره وقتی می بینی که رایت اثری توی اوضاع نداره.
هابیل: خُبه دیگه حالا نمی خواد ننه من غریبم بازی دربیاری! چرا اینو نمی گی که سیستم سیاسی این کشور کاملا به نفع شماهاس: ممکنه توی کالیفرنیا و نیویورک و شهرهای پرجمعیت دمکراتا نفوذ زیادی داشته باشن ولی بقیه کشور دست همفکرای توئه. می گم سیستم به نفع شماهاست به این خاطره که مثلا سی و هشت میلیون نفر از مردم آمریکا توی پونزده ایالت هستن یعنی 30 تا سناتور دارن ولی کالیفرنیا با 40 میلیون جمعیت دو تا سناتور داره. بنابر این می بینی که همه رای ها مساوی نیستن. اگه به همین ترتیب پیش بره تا سال 2040 ، سی درصد مردم هفتاد تا سناتور دارن و هفتاد درصد مردم سی تا. و این اکثریت،کشور را به قهقرا می برن. یک سری قوانین باید عوض بشه که رای اکثریت مردم حاکم باشه. از جمله چیزایی که باید عوض بشه که کشور نجات پیدا کنه، لغو سناست. سنا در این دوره و زمونه نقشش کاملا مخربه. اگه مردم نماینده های خودشونو واسه هاوس انتخاب می کنن پس سنا دیگه چه صیغه ایه؟
قابیل: زیاد تند نرو وجود سنا لازمه که همه مردم ایالت ها صدا داشته باشن. اگه این جوری که تو می گی بشه دیگه مردم وایومینگ و آیداهو و داکوتاها همه باید تابع اکثریت لیبرال بشن. الان این ایالت هایی که گفتم با تعداد جمعیتشون یکی یا دو تا نماینده توی هاوس دارن ولی دو تا سناتور توی سنا، که با دوتا سناتور کالیفرنیا یک وزن دارن.
هابیل: خب این به نظر تو درسته که اقلیت حاکم بر اکثریت باشه؟ و جلوی همه قوانین مترقی و مردمی رو بگیره و دربست در اختیار مذهبی های افراطی و ضد علم و ضد حفظ محیط زیست و بقیه قضایا باشن؟ تازه به اینجا ختم نمی شه. سوپریم کورت یه نمونه دیگه عصر حجریه که به هیچ وجه جامعه آمریکا رو نمایندگی نمی کنه. تازه مادام العمر هم هستند و هیچ ارگانی هم روشون نظارت نداره. الکترال کالج یه افتضاح دیگه اس. شاید بزرگتر از همه خود قانون اساسیه که واسه آمریکای 250 سال پیش نوشته شده که خیلی هم واسه اون زمان مترقی بوده ولی دنیا خیلی عوص شده. این دید گاه هم غالبه که قانون اساسی آیه مُنزله و غیر قابل تغییر. واسه تغییر هر چیزش رای دوسوم مردم رو لازم داره، که یعنی بی خیال! با وجود این ها آدم می تونه خیلی زود ناامید بشه. چون می بینه که کشور در یک سرازیری بی برگشت می افته. من جداً معتقدم که راهی که همفکرهای تو واسه این مملکت پیش گرفتن سرانجام خوبی نداره. مشکلات مملکت الان ابورشن یا انکار علم و دانش و تدریس این کتاب و اون کتاب در مدارس و این حرف ها نیس. مشکلات، اختلاف طبقاتی وحشتناک، نابودی محیط زیست، نظامی گری، و احتمال عملی جنگ اتمیه. متاسفانه تا وقتی که ترامپ در رهبری حزب شما قرار داره من امیدی ندارم و شک ندارم که در طرف تاریک تاریخ قرار دارید.
قابیل: حالا زیاد احساساتی نشو! با این طرز تفکر صدتا عید هم بیاد و بره نمی تونی با طرف مقابلت کنار بیایی. بارها بهت گفتم که این سیستم اونقدر محکم ساخته شده که با این فرد و اون فرد به هم نمی خوره. دیدی که چهار سال هم ترامپ سر قدرت بود و وقتی هم رفت سیستم به کار خودش ادامه داد. من به ناامیدی تو نیستم؛ من فکر می کنم سیستم خودش رو از این کوره راه ها بیرون می کشه این کشور خیلی جوونه و بی خود نیس که تنها ابر قدرت دنیاست و اولین اقتصاد دنیا رو داره؛ واسه همینه که مردم همه جای دنیا سر و دس می شکونن که بیان اینجا و در این خوشبختی سهیم بشن.
