کشور مقروضین به تقصیر
خوانندگان گرامی،
همان طور که در شماره های قبل به آگاهی رسید این صفحه را اختصاص داده ایم به برخورد دیدگاه های دو برادر خیالی با نام های هابیل و قابیل. این دو برادر با وجود آن که در یک خانواده و یک نوع شرایط بزرگ شده اند، نقطه نظرهای متفاوت و حتی مخالف یکدیگر دارند. از آن ها خواسته ایم تا در هر شماره بحثی را مطرح کنند و نقطه نظرهای خود را بگویند. ما بدون هیچ قضاوتی این دیدگاه ها را ارائه می کنیم و قضاوت را بر عهده شما می گذاریم. اگر خوانندگان گرامی نظری به طرفداری یا مخالفت با هر یک دارند می توانند نظر خود را، از طریق فرستادن ایمیل به آدرس پیک، با ما در میان بگذارند. گفتار این بار در رابطه با «کشور مقروضین به تقصیر» است.
قابیل: ببینم، تو از این قضیه سقف قرض دولت سر درمی آری؟ چرا هرچند سال یک بار این داستان بالا بردن سقف قرض تکرار می شه؟ قاعدتاً نباید مساله پیچیده ای باشه ولی هر از چند سال همه خبرها رو تحت الشعاع قرار می ده. خبرگذاری ها هم نهایت سعی خودشون رو می کنن که مردم رو بیشتر هیجان زده کنن. من از چند تا همکارام پرسیدم ببینم نظرشون چیه ولی هر کدوم یه چیزی گفت. چند نفری گفتن خیلی چیز بدیه چون مثل اینه که بیشتر از حد اعتبار کارتت خرج کنی، تهش هم ورشستگیه. بعضی هام می گفتن همه اش الکیه و مردم رو سرکار گذاشتن.
هابیل: خیلی ساده س. فرض کن اعتبار کردیت کارتت ده هزار دلاره؛ یعنی تو تا ده هزار دلار می تونی خرج کنی. تا وقتی حداقل تعیین شده رو پرداخت کنی می تونی تا اون حد خرج کنی. اگه بخوای بیشتر خرج کنی، می ری به بانک و می گی می خوای حد اعتبارت رو زیاد کنی. بانک نگاه می کنه ببینه اگه تو همه پرداخت هات مرتب بوده، حد اعتبارت رو بیشتر می کنه. البته حدش به درآمدت هم مربوط می شه. دولت آمریکا که ثروتمندترین کشور دنیاس، مقروض ترین هم هست. طبق قانون اساسی حد اعتبار رو برای دولت کنگره تعیین می کنه. در ضمن دولت به این اعتبار احتیاج داره تا بدهی هاش رو پرداخت کنه مثل سوشال سکیوریتی، مدی کر و حقوق ها و مخارج دیگه اش. بازم طبق قانون اساسی دولت موظفه بدهی هاش رو پرداخت کنه. با کسر بودجه هایی که دولت ها به مرور زمان داشتن حد بدهی دولت مرتب زیاد شده و کنگره هر از چندی باید اعتبار دولت رو زیاد کنه تا بتونه بدهی هاش رو پرداخت کنه.
قابیل:خب اگه پرداخت نکنه چی می شه؟
هابیل: مث هر کسی که بدهی هاش رو نده روی اعتبارش اثر منفی می ذاره، دیگه کمتر کسی حاضر می شه بهش قرض بده و نهایتاً ورشکسته می شه. البته اگه دولت آمریکا به این روز بیافته اقتصاد همه دنیا رو با خودش به فنا می بره. در واقع کنگره چاره ای نداره جز افزایش اعتبار دولت. اغلب بدون سر و صدا این کارو می کنن ولی بعضی وقتا هم گروگان گیری می کنن و دولت رو مجبور می کنن یه مقدار از مخارجش رو کم کنه. در واقع چونه می زنن و گروکشی می کنن.
قابیل: خب وقتی دولت همینجوری بدون این که اعتبار داشته باشه خرج کنه خب معلومه که به ورشکستگی می افته. یه جوری باید جلوی ولخرجی گرفته بشه. همیشه هم دموکراتان که مث ملوانهای مست بی مهابا خرج می کنن. من فکر می کنم تنها وقتی که توجه مردم به این موضوع جلب می شه و سیاستمدارا به تکاپو می افتن وقت اضافه کردن سطح کردیته و موقع تصویب بودجه. من خودم همیشه نگران این وضع بدهی دولت هستم. می دونی الان چقدره؟ بذار الان برات چک کنم. این بدهی همینطوری داره می ره بالا و باید لحظه ای چک کرد چون ده دقیقه دیگه کلی بالاتره. الان از توی این وب سایت برات چک می کنم، بیا: قرض ملی آمریکا الان هست: سی و سه تریلیون و ششصد و هفتاد و دو میلیارد دلاره. یعنی سهم هر خانواده آمریکائی می شه دویست و پنجاه و نه هزار دلار! وحشتناکه! اِندِ بی مسئولیتیه.
هابیل: خیلی خب، زیاد احساساتی نشو. در این که این همه قرض بده و بی مسولیتیه و مرتب داره اضافه می شه باهات موافقم ولی متاسفانه این موضوع هم به دعوای حزبی بدل شده. به طور کلی هر وقت کنگره دس جمهوری خواهاست و ریاست جمهوری دس دموکراتا، این مساله اوج می گیره. هر سال روی بودجه دعوا می شه. مقداری که دولت باید صرف مخارج خودش بکنه باید از کنگره رد شه. هر وقت جمهوری خواها «هاوس» رو دارن گروگان گیری می کنن تا دولت رو مجبور کنن مخارجش رو کم کنه. اول هم می رن دنبال سوشال سکیوریتی و مدی کر و مدی کید. هر وقت رئیس جمهور هم جمهوری خواهه کسی صداش درنمی آد. در زمان ترامپ نزدیک 8 تریلیون به بدهی کشور اضافه شد که دو تریلیون اون به خاطر قانون مالیاتی بود که مالیات ثروتمندها و کمپانی های بزرگ رو کم کرد. . هیچکدوم از نماینده های جمهوری خواه هم صداش درنیومد. چشم بسته بودجه اش رو تصویب کردن. حالا ببین چه همین امسال چه وقتی اوباما سرکار بود، سر بودجه چه مسخره بازی ای راه انداختن. تا لحظه آخر بودجه رو تصویب نمی کنن و با بی مسئولیتی نمی ذارن دولت بدهی هاش رو بده، حقوق ها رو بده. دولت رو تا مرحله تعطیل واخواست شدن بدهی هاش می برن.
قابیل: خب این تنها وقتیه که می تونن توجه مردم رو به این مساله جلب کنن که دولت داره با ولخرجی کشور رو به ورشکستگی می کشونه. به نظر من این یه مساله سیاسی نیس که نماینده های کنگره بخوان حرفشون رو پیش ببرن و به قول تو کشور رو به ورشکستگی بکشونن، این نماینده ها نظر مردمی که اونارو انتخاب کردن پیش می برن. اگه حرف مردم حوزه هاشون رو پیش نبرن خب دیگه انتخاب نمی شن. منظورم اینه که خیلی از مردم شاید اصلا واسه شون مساله ای نیس که دولت چطوری پول هدر می ده چون خودشون از این موقعیت استفاده می کنن حالا یا سوشال سکیورتی یا مدی کر یا این بودجه های الکی اداره جات عجیب و غریب و این بوروکراسی بی سر و تهی که درست کردن ولی بقیه مردم می فهمن که این پولا که اینجوری بی محل اعتبار خرج می شه یه روزی باید پس داده بشه. این قرضیه که ما واسه بچه ها و نوه هامون داریم می ذاریم.
هابیل: یعنی واقعا فکر می کنی اون جمهوری خواهایی که سوشال سکیوریتی می گیرن یا توی همون اداره جاتی که تو می گی کار می کنن یا مدی کر دارن دلشون می خواد دولت از حقوق و پوششون کم کنه تا قرضش زیاد نشه؟ یکی از بزرگترین رقم های بودجه مال پنتاگونه. هر سال هم زیادتر شده. امسال هشتصد و شصت ـ هفتاد میلیارد دلار شد. آیا هیچ کدوم از هم حزبی های تو اعتراضی کرد؟ یه موقعی بود که جمهوری خواها فقط محافظه کار بودن، مث مک کین. بده و بستون بود. مذاکره بود. هدف پیشبرد کار مملکت بود. ولی اینایی که الان تو کنگره ان مساله شون فقط حزبه. مذاکره و کنار اومدن رو اصلا قبول ندارن هر کس حرف مذاکره و تامل بزنه محکومه. البته من می فهمم که همه جمهوری خواها اینطوری نیستن ولی رهبراشون متاسفانه به نفع مردم کار نمی کنن. الان توی «هاوس» یه فراکسیون راست افراطی هست که همه رو سرکار گذاشته. دیدی که به کوین مک کارتی هم رحم نکردن. چون در آخرین لحظه از دمکراتا واسه تصویب بودجه کمک گرفته بود.
قابیل: من برعکس فکر می کنم هیچ وقت جمهوری خواها اینقدر متحد نبودن. ممکنه یه چند نفر حرف های افراطی بزنن و خودشون رو سوژه خبرگذاری ها و سوشال مدیا بکنن ولی هنوز که بیشتر از یه سال مونده تا انتخابات ریاست جمهوری، اونا می دونن. کیو می خوان. حالا می بینی که همه جمهوری خواها پشت سرکاندیدای حزب صف می بندن. یه دلیل عمده اش هم دولت بایدنه. محبوبیت بایدن هنوز زیر پنجاه درصده و همه آمارگیرها می گن اگه الان انتخابات بشه ترامپ می بره. خب این نشون می ده که اکثریت مردم از اوضاع راضی نیستن. تورم مردم رو بیچاره کرده. با وجود این سیرکی که دموکراتا راه انداختن برای ترامپ و این سیستم قضائی بایدن که واسه ترامپ این همه پرونده سازی کردن و اون رو توی چند شهر مختلف گرفتار این مسایل قضائی کردن، اون هنوز نه تنها از بقیه کاندیداهای جمهوری خواه محبوب تره، از بایدن هم محبوب تره.
هابیل: من نمی خواستم درباره ترامپ صحبتی بکنم ولی مجبورم می کنی. آخه چرا کسی که این همه پرونده در شهرهای مختلف داره و داره میره پای میز محاکمه و به زودی هم میافته زندان باید رهبر حزب باشه؟ این جرم ها کم نیست؛ شوخی نیست. هیچ کس هم جرات نداره اون رو به چالش بگیره. حزب رو گروگان گرفته. اگه فردا محکوم شد و افتاد زندان، چی به سر حزب می آد؟ جرم های اون از پرداخت رشوه و حق السکوت گرفته تا تقلب در انتخابات و تحریک برای کودتا و خیانت تا مسایل مالی آنچنان تنوعی داره که من فکر نمی کنم در تاریخ کسی با چهار سال ریاست جمهوری این همه «دستاورد» داشته باشه. شماها دائم می گین که دستگاه قضائی با اون عادلانه برخورد نکرده. من هم با تو موافقم. هر کس دیگه ای جای اون بود الان داشت آب خنک می خورد. آخه چطور می تونید وجداناً از یه همچی آدمی حمایت کنید.
قابیل: من البته فکر می کنم همه اش پاپوشه و کار سیستم قضائی بایدنه که اینجوری رقیب خودشو درگیر مسایل قضائی کنه. الان بایدن هم به خاطر پسرش گیره و کنگره می خواد استیضاحش کنه. به نظر من این سیاست مدارا یه جورائی همه شون گیرن و فرقی نمی کنه. باید دید کدوما مملکت رو بهتر می تونن اداره کنن. تو می دونی که ترامپ توی ایرونی هام خیلی محبوبه. به خصوص توی این یه سال گذشته دولت بایدن نشون داد که با آخوندا دم خوره و رژیم رو می خواد به هر قیمتی نگه داره. همون طور که دیدی 6 میلیارد دلار هم به دولت ایران باج داد که اون پنج تا زندونی رو آزاد کنن. از یه طرف می گن با تروریست ها مذاکره نمی کنیم، بعد اینجوری بهشون باج می ده. ولی ترامپ کسی بود که اون قرار داد برجام رو پاره کرد و ریخت دور. اکثر ایرونی ها فکر می کنن اگه الان ترامپ سرکار بود یه گوش مالی به آخوندا داده بود. شاید رژیم تا حالا ور افتاده بود.
هابیل: البته که می دونم بعضی از ایرونی ها طرفدار ترامپن. از همون انتخابات 2016 این رو نشون دادن. می دونم که بعضی از ایرونی ها هم جمهوری خواهن ولی با ترامپ مخالفن. اینا طبیعیه. هر کس مختاره هر عقیده ای می خواد داشته باشه. حتی یادمه چند سلبرتی ایرانی هم در برنامه ششم ژانویه واشنگتن شرکت داشتند و ویدیوهای خودشون رو هم پست کرده بودن. چیزی که برای من جالبه اینه که از یه طرف شعار «زن، زندگی، آزادی» می دن و بعد از ترامپ و دیدگاه هاش که همه عمرش درست مخالف این شعار عمل کرده حمایت می کنن! این رو هم نمی دونم که چرا فکر می کنن ترامپ ممکن بود به ایران لشگر بکشه. ترامپ هیچ وقت نظر خوبی در باره ایران و ایرانی نداشته. از اون «مسلم بَن» گرفته تا وقتی می خواست تمام اماکن تاریخی و فرهنگی ایران رو بمباران کنه. دشمنی اون با برجام هم عمدتا این بوده که اوباما اونو امضا کرده بود و اون با هرچه روش اسم اوباما بود مخالفت داشت. از اینا بگذریم؛ برگردیم سر بحث خودمون و این به اصطلاح جدلی که توی واشنگتن در جریانه. چون بالا بریم پایین بیایم مسایلی که توی این کشور می گذره مستقیم توی زندگی ما و بچه هامون اثر داره. مک کارتی بالاخره به زور بودجه ای واسه یک ماه و نیم رو به تصویب رسوند. حالا دوباره وسط نوامبر همون مسخره بازی ها تکرار می شه.
قابیل: به نظر من ممکنه دوباره تا حدی این بلبشو تکرار بشه ولی فکر می کنم قضیه ایمپیچ بایدن تا اون موقع همه خبرها رو تحت الشعاع قرار می ده. برام جالبه که در مورد فساد خانواده بایدن دموکراتا لام تا کام حرف نمی زنن. این چند ماه آینده خیلی اهمیت داره. اسناد و مدارک سوء استفاده های مالی، رانت خوری و بند و بست های پسر بایدن علنی می شه. مسلماً پای خود بایدن هم به وسط کشیده می شه. اون وقت می بینی که توی دموکراتا هم شکاف می افته.
هابیل: واقعاً متاسفم که راه کار این رهبرا از کشورداری چقدر ابتدائی و عقب افتاده است. یادته دفه پیش که صحبت می کردیم از بحران های ساختگی واسه منحرف کردن اذهان مردم صحبت کردیم. یه نمونه اش همین به اصطلاح محاکمه هانتر بایدنه. من دفاعی از هانتر بایدن ندارم. سیستم قضائی به راحتی می تونه اون رو محاکمه کنه و اگه خطاش مسلم بشه مجازاتش کنه. حالا ببین چقدر انرژی و سرمایه خرج این به اصطلاح محاکمه می کنن. آخرش هم هیچی یا همه مسایل مهم مثل فجایع زیست محیطی، فقر، بدبختی، آموزش و پرورش، بهداشت عمومی، حفظ دموکراسی رو ول کردن چسبیدن به این که آیا هانتر بایدن از نفوذ باباش سوءاستفاده کرده یا نه. درجائی که رهبر حزب خودشون ممکنه تا شیش ماه دیگه توی زندان باشه، اینا رو می گن سیاستمدار! اینو می گن هیپوکراسی!
