گفتگو با دکتر مصور رحمانی
یکی از چهره های شاخص فرهنگی سن دیگو
در این شماره گفتگویی داریم با آقای دکتر مصور رحمانی که یکی از چهره های شاخص فرهنگی سن دیگو هستند و در حال حاضر مسئول انجمن بازنشستگان ایرانی در سن دیگو است که سال هاست تحت عنوان Iranian American Professionals Retire in San Diego . فعالیت می نماید.
س: با تشکر از شما آقای دکتر مصور رحمانی برای قبول این گفتگو. در آغاز خواستم مختصری در مورد سازمان خود خوانندگان ما را مطلع فرمایید.
ج: با تشکر از مجلۀ پیک که این فرصت را فراهم کرده است باید بگویم که در سال ۲۰۰۷ تعدادی از پزشکان سن دیگو تصمیم به دیدارهای ماهیانه گرفتند که ما از آنان به عنوان بنیانگذاران این انجمن یاد می کنیم.
س: ممکن است اسامی این اشخاص را برای خوانندگان ما ذکر کنید؟
ج: آقایان دکتر حسین مطلق، آفتاندلیان، باقری، مهران، رونقی، فروزان، محسنیان، کشاورزی، فخیمی و سعادت. امیدوارم کسی را از قلم نیانداخته باشم.
س: آفرین به این حافظه. هدف از این دیدارها چه بود؟
ج: در ابتدا هدف اصلی دید و بازدید و خبردار شدن از حال و احوال یکدیگر بود ولی آرام آرام از دیدارهای دوستانه به سوی یک تجمع فرهنگی سوق پیدا کرد. باید اضافه کنم که گردانندۀ دیدارها هم آقای منوچهر سعادت بود. بعد از چندین جلسه دید و بازدید که هر ماه در یک محل مورد توافق اتفاق می افتاد تصمیم گرفته شد که در دومین چهارشنبۀ هر ماه جلسات در رستوران صوفی برگزار شود که دوستان علاوه بر دید و بازدید با صرف نهار فرصت بیشتری برای تماس با یکدیگر داشته باشند.
س: آیا جلسات همچنان اختصاص به همشهریان پزشک دارد؟
ج: خیر. پس از تعیین رستوران صوفی برای تجمع بنا گذاشته شد که نام انجمن به تیتر بالا تغییر نماید تا همشهریان غیر پزشک نیز بتوانند به جمع اضافه شوند. به علاوه هدف از نشست علاوه بر دید و بازدید، دارای یک جنبۀ آموزشی و فرهنگی هم بشود. برای این منظور ساعت شروع برنامه به ۱۱ صبح تغییر کرد و در هر جلسه یک مهمان سخنران نیز دعوت شد که از ساعت ۱۱ تا دوازده صحبتی در مورد مسائل تخصصی و فرهنگی بنماید. در ساعت دوم قرار شد که به صرف نهار و بحث آزاد اختصاص داده شود و در پایان شعر خوانی حسن ختام برنامه باشد.
س: مسئولیت اجرای برنامه ها را چه کسی به عهده داشت؟
ج: آقای دکتر منوچهر سعادت همچنان مسولیت را به عهده داشتند تا سال ۲۰۲۱ یا ۲۰۲۲ که این مسولیت به آقای دکتر صرام محول شد تا بالاخره در سال ۲۰۱۳ تا به امروز این مسولیت به عهدۀ من محول شده است.
س: معمولاً یکی از دلایل عدم موفقیت سازمان های ایرانی مسألۀ ریاست است؛ آیا در سازمان شما هم این معضل وجود دارد یا خیر؟
ج: به هیچ وجه در گروه ما چنین معضلی وجود نداشته و امیدوارم هیچ گاه هم وجود نداشته باشد.
س: ریاست گروه به چه نحوی تعیین می شود؟
ج: افرادی که در ابتدا نام بردم را به عنوان هیئت امنا می شناسیم که به بحث می نشینند و یک یا چند نفر را به گروه پیشنهاد می کنند که ریاست جلسه با رأی اعضای گروه انتخاب می شود.
س: آیا انتخاب رئیس برای مدت معینی است؟
ج: خیر. مادام العمر است مگر شخص ایشان تقاضای انصراف بدهند.
س: رمز تداوم جلسات شما در چیست؟
ج: دو. دلیل را می توانم ذکر کنم. اول که همگی اعضا از افراد نخبۀ جامعه اند و ذاتاً علاقمند به ادامۀ فعالیت این انجمن. دوم، دور ماندن از طرح مسایل سیاسی و اعتقادی. در روند برنامه همگی این حق را دارند که نظر خود را در مورد هر مسأله ای که مایلند در حد سه دقیقه بیان نمایند و از جدل تا جایی که امکان دارد خود را بر حذر می داریم.
س: گمان می کنم یکی از مسایل تأسف برانگیز در گروه شما باید زمانی باشد که یکی از اعضای خود را از دست می دهید. برای این نقصان چه اندیشیده اید؟
ج: بله کاملاً درست است. در آن صورت جلسۀ بعد را به نوعی بزرگداشت آن دوست اختصاص می دهیم که همگی اعضای گروه شانس بیان خاطره ای از وی را داشته باشند. به عبارت دیگر به نوعی بزرگداشت دوست از دست رفته مان است.
س: باز هم از این که وقت گذاشتید و با ما صحبت کردید ممنونم. امیدوارم این گفتگو دیگر افراد جامعه را هم تشویق به شرکت در برنامه های متنوع شما بنماید.
ج: با تشکر از مجلۀ پیک.
