مسائل روز
همان طور که در شماره های قبل به آگاهی رسید این صفحه را اختصاص داده ایم به برخورد دیدگاه های دو برادر خیالی با نام های هابیل و قابیل. این دو برادر از نظر سنی با یکدیگر دو سال اختلاف دارند و با وجود آن که در یک خانواده و یک نوع شرایط بزرگ شده اند، نقطه نظرهای متفاوت و حتی مخالف یکدیگر دارند. از آن ها خواسته ایم تا در هر شماره بحثی را مطرح کنند و نقطه نظرهای خود را بگویند. ما بدون هیچ قضاوتی این دیدگاه ها را ارائه می کنیم و قضاوت را بر عهده شما می گذاریم. اگر خوانندگان گرامی نظری به طرفداری یا مخالفت با هر یک دارند می توانند نظر خود را، از طریق فرستادن ایمیل به آدرس پیک، با ما در میان بگذارند. گفتار این بار هم در رابطه با «مسائل روز» است.
هابیل: خب مث اینکه داریم به «مصونیت گله ای» نزدیک می شیم. خیلی ها برگشتن سر کاراشون. رستورانا و سینماها هم باز شدن. ولی من هنوز از خونه یا از ماشین که می خوام بیام بیرون ماسک می زنم. اگه نزنم انگار لختم. آخه خیلی ها هنوز واکسن نزدن و نمی خوان هم بزنن. راستی شماها کی قراره برگردین به اداره هاتون؟
قابیل: فکر می کنم از اول آگوست. ولی قراره بتونیم دو روز در هفته رو دور کاری کنیم. فکر کنم خیلی سخت باشه دوباره عادت کنیم که هر روز صبح تفنگ یراق کنیم و توی ترافیک بریم سرکار. باور کن توی این یه سال و نیم من یه تیکه لباس نخریدم. یک دفه هم خشکشویی نرفتم! ولی از نظر «مصونیت گله ای» من خیالم راحته. همینقدر که اکثر مردم واکسن زدن کافیه. کاریش نمی شه کرد. حتی اگه ویروس هم سراغ آدم بیاد، آدم رو نمی ندازه. اونایی هم که هنوز فکر می کنن با رد کردن می تونن کارشونو پیش ببرن، خودشون رو بدبخت می کنن.
هابیل: کاش فقط مساله خودشون بود. اینا ناقلن و می تونن ویروس رو پخش کنن. دوباره اوضاع رو خراب می کنن. بگذریم. نمی خوام درباره این اپیدمی گند باهات صحبت کنم چون به هر حال دیگه یه بخشی از زندگی مون شده. ولی یه عالمه موضوع دیگه هست که این مساله کرونا اونارو تحت الشعاع قرار داده. مسائل مهمی مث این دنباله روی بی چون و چرای جمهوریخواه ها از ترامپ. اینکه حزبتون تا چه حد به راست رفته. اینکه نمی ذارن بایدن این بودجه و برنامه زیر ساخت رو از کنگره بگذرونه یا نه. اینکه تکلیف آدمایی که با سیاست گذاری و خط مشی حزب جمهوریخواه سازگاری ندارن چی می شه؟ دیدی چه بلایی سر لیز چینی در آوردن؟
قابیل: منم باهات موافقم و از اینکه رعایت نمی کنن. اینکه با لجبازی می خوان ثابت کنن مسأله ای به این روشنی که توی دنیا این همه کشتار کرده و توی همین کشور هم نزدیک ششصد هزار نفر رو نابود کرده، همه کلکه! ما قراره از آگوست بریم سر کار. من مطمئنم که توی محیط کار من که همه سابقه نظامی دارن و به قول معروف «رد نک»اند، واقعا چقدر این مسائل رو رعایت کنن؟ مطمئنم که خیلی هاشون واکسن نزدند. می دونی که همین اواخر دولت گفت که کارفرماها می تونن کارمنداشون رو برای ادامه کار حضوری چک کنن ببینن واکسن زدن یا نه؟ من توی پلاتفرمی که داریم و همه کارمندا توش هستند، از رئیسم پرسیدم که واکسن رو اجباری می کنند یا نه؟ قبل از اینکه اون جواب بدن بمبارونم کردن که این تجاوز به حقوق اوناس و مگه اینجا آلمان نازیه و از این مزخرفات. خلاصه نمی دونم چیکار می شه کرد. در مورد وضع حزب هم خیلی این روزا فکرم مشغوله ولی فکر کنم این تب ترامپ هم بگذره. البته باید اعتراف کنم که اصلا انتظار نداشتم تا اینجا هم کشیده بشه. حزب الان وضع خوبی نداره. فکر می کنم یکی دو تا انتخابات باید بگذره تا حزب جای خودشو تثبیت کنه.
هابیل: ولی سوال سر همینه که جای واقعی حزب کجاست. اکثر قریب به اتفاق حزب دنبال قاعد اعظم و رهبر ترامپ هستند و اونچنان جوی رو به وجود آوردن که کسی جرات اعتراض هم نداره. شماها و اون اقلیت به اصطلاح «منطقی» حزب الان همه اش توی موضع دفاعی هستین. خیلی ها هم می ترسن چیزی بگن. چون «ترامپیون» بهشون می پرن. نگاه کن به زن مک کین یا همین لیز چینی. یعنی یه جور جو ترور و ترس بوجود آوردن که کسی جرأت اعتراض نداره. البته منِ دموکرات وقتی می بینم حزب رقیب به این وضع افتاده خوشحال می شم. ولی فکر کنم در کل، این قضیه سالم نیست. توی کنگره نگاه کن، میچ مک کانل و کوین مک کارتی دوباره جلوی همه کارها رو دارن می گیرن. چی رو می خوان به کی ثابت کنن؟ سر انتخابات هم این ترامپ اللهی ها توی دور مقدماتی رای می آرن و از اکثر جمهوریخواهای میانه رو می برن ولی توی انتخابات کلی می بازن. ضرری که ترامپ به این کشور زد هیچکس نزده بود. سال ها طول می کشه صدماتی رو که به سیاست داخلی و به خصوص سیاست خارجی زد ترمیم کنن. سیاست خارجی و اقتصادی اش باعث شد چین اقلا ده سال جلو بیافته. شرط می بندم تا دو سه سال دیگه چین اولین اقتصاد دنیا بشه. اون هم از سیاست خاورمیانه اش که کارت بلانش داد به ناتانیاهو. با رد برجام هم دست راستی های ایران رو تقویت کرد و خیلی چیزای دیگه که بیشترش دیگه قابل تغییر هم نیست.
قابیل: والا تا اونجایی که می بینم سیاست خارجی بایدن هم همچی تفاوتی با سیاست های ترامپ نداره. هم برنامه های چین هنوز برقراره و هم توی قضیه اسرائیل و فلسطین تغییری پیدا نشده و نه از برجام خبریه! اینجاها رو که دیگه کنگره جلوش رو نگرفته! بودجه نظامی رو هم که اضافه کرده. تو رابطه با روسیه و کشورهای دیگه هم چیزی عوض نشده. من همه اش نگران بودم که مث سیاست های داخلی که به طرف برنی سندرز و جناح چپ دموکرات ها کشیده شد، توی سیاست خارجی هم همین کار رو بکنه ولی خوشبختانه انگار توی این زمینه ها دنباله روی همون سیاست های قدیمی امریکاست. توی جنگ اخیر اسرائیل و حماس، دل توی دلم نبود که چه کار می کنه. توی این منطقه حساس، طرفداری از حماس نشون می داد که با جمهوری اسلامی همراهه. هر چند به ظاهر می گه با سیاست خارجی ترامپ مخالفه ولی خودش هم همون کارها رو ادامه داده. حتما از این قضیه خیلی ها ناامید شدن!
هابیل: آره حق با توئه، تا اینجاش ناامید کننده بوده. یعنی حتی فکر می کنم سیاست مشخصی هم نداره که بگی از ترامپ حمایت می کنه. به نظر من همون سیاست همیشگی امریکا رو دنبال می کنه. عوضش سیاست های داخلی و اقتصادی بایدن از اونچه من انتظار داشتم مترقی تر بوده. این قضیه خیلی ها رو سورپرایز کرد. امیدوار بودم همونطور که جناح الیزابت وارن و برنی سندرز تونستند توی سیاست داخلی و اقتصادی اثر بذارن، روی سیاست خارجی هم اثر گذار باشن، ولی نبودن. تا الان دو تا کار متفاوت کرده یکی اینکه گفته نیروهای آمریکا رو تا یازده سپتامبر از افغانستان بیرون می کشه. که البته معلوم نیس چقدر عملی باشه. یکی هم شروع مذاکرات برجامه که اونم معلوم نیس به نتیجه برسه. در مورد جنگ اخیر و کشتار فلسطینی ها هم موضعش ناامید کننده بود. دوباره همون چرت و پرتای همیشگی که اسرائیل حق داره از خودش دفاع کنه و این حرفا. بازم همراهی با راست ترین سیاستمدارای اسرائیل.
قابیل: من از بایدن حمایت نمی کنم ولی خوب این قضیه چیز جدیدی نیس. همیشه حماس اسرائیل رو موشک بارون می کنه، اسرائیل هم غزه رو بمبارون می کنه. انگار هر 7 ـ 6 سال این تراژدی باید تکرار بشه. چه موضع دیگه ای انتظار داشتی بایدن می گرفت؟ قضیه خیلی ساده س، حماس و حزب الله از ایران موشک می گیرن و تلنبار می کنن. هر از چندی به بهانه ای موشک ها رو ول می دن روی مناطق مسکونی اسرائیل. اسرائیل هم می آد و به شدت بمباران می کنه. شرط می بندم توی همه اینا هم دست ایران درگیره. مردم بدبخت دو طرف کشته می شن که حماس و حزب الله قدرتشون رو به رخ بکشن. ناتانیاهو هم که وضع خودش مدت هاست خرابه واسه دفاع و توجیه سیاست هاش غزه رو بمبارون می کنه. هم حماس به این جنگ ها احتیاج داره و هم ناتانیاهو. خب بگو ببینم چه سیاست متفاوتی باید اینجا گرفت؟ هر دو طرف مقصرن و تا بوده همین بوده.
هابیل: مث همیشه فقط یه گوشه از واقعیت رو می بینی و نتیجه گیری خودت رو می کنی. خوشحال هم هستی که دو طرف قضیه رو می بینی. متاسفانه خیلی ها خودشون رو راحت می کنن که قضیه دو طرف داره که با هم دعوا دارن. حالا مردم هم این وسط کشته می شن جای تاسفه. مسأله اینه که درسته که این قضیه دو طرف داره ولی دو طرف مساوی نیستند؛ نه از نظر قدرت، نه از نظر موقعیت، نه از نظر اقتصادی و نه از طرف حقوق فردی و اجتماعی. یک طرف حاکمه و یک طرف محکوم. یک طرف اشغالگره، یعنی اومده میلیون ها نفر رو از خونه و زندگی شون بیرون کرده تا خودش جای اونا رو بگیره. واسه همین هم از هر کاری فروگذار نمی کنه که زندگی رو به اونا زهرمارکنه که ول کنن برن. یک طرف از هیچ نوع تبعیضی خودداری نمی کنه. آپارتاید بر علیه طرف مقابل براش کاملا عادیه؛ دو میلیون نفر رو کرده توی نوار غزه، یعنی بزرگ ترین زندان دنیا. نه حق بیرون اومدن دارن نه حق مسافرت و نه حق هیچ کاری. زمینای فلسطینی ها توی کرانه غربی رو به زور ازشون می گیرن و شهرک یهودی نشین می سازن. دور تا دور مناطق رو دیوار کشیدن. همه جور توهین و اجحاف به اونا وارد می کنن که ول کنن برن. این قضیه هفتاد و چند ساله در جریانه. متاسفانه شماها فقط دیدتون رو محدود کردین به جلوی دماغتون و تصویر کلی و بزرگ رو نمی بینید. اینکه دلیل همه این جنگ ها اشغاله!
قابیل: دوباره رفتی بالای منبر و دفاع از فلسطینی ها. من هم قبول دارم که اونا زیر فشارن و جنگ نابرابره. ولی اینو خودشون و رهبراشون به سرشون آوردن. چند بار تا حالا دولت اسرائیل حاضر به ایجاد دو کشور شده ولی فلسطینی ها زدن زیرش. مگه «قرارداد اسلو» نبود که یاسر عرفات و مناخین بگین با کلینتون به موافقت رسیدن؟ بعد از اینکه عرفات به ساحل غربی اومد و آمریکا و اسرائیل کمکش کردن نیروی نظامی و دولتش رو واسه خودش راه بندازه و آمریکا میلیون ها دلار واسش خرج کرد، زد زیرش و انتفاضه دوم رو راه انداخت. تازه همه اش خبر از فساد دولت گرداننده فلسطین تو ساحل غربی از یه طرف و خشکه مقدس های حماس توی غزه از طرف دیگه نفس مردم رو گرفته. به اضافه اینکه ایران و عربستان و شیخ نشین ها هم آتیش بیار معرکه ان. چرا دو دولت رو راه نمی اندازن که قال قضیه رو بکنن؟ واسه اینکه می خوان مث ایران که می گه اسرائیل رو باید نابود کرد اونا هم دیگه به ایجاد دو دولت راضی نیستن و می خوان اسرائیل رو بریزن تو دریا. خب اسرائیل که یکی از بزرگترین ارتش های رو داره که وا نمی ایسه تماشا کنه. حماس این دفه سه هزار تا موشک ریخت توی اسرائیل. سه هزار تا! اسرائیل باید چکار می کرد؟
هابیل: مسأله دردناکیه. از اون دردناک تر اینکه اکثر خبرگزاری ها هم همین حرفا رو تکرار می کنن. خیلی از آدمای مشهور و سیاستمدارا تا می خوان کوچکترین اعتراضی بکنن و به اسرائیل بخاطر قتل و کشتاری که می کنه اعتراض کنن بهشون انگ «آنتی سماتیک» و یهودی ستیزی می زنن. در حالی که واقعیت امر اینه که عرب ها هم سامی یا «سمایت» هستن. از اون گذشته خیلی از یهودی ها چه داخل اسرائیل و چه خارج از اسرائیل مخالف این سیاست های اسرائیل هستن. آیا اونا هم «آنتی سماتیک» هستن؟ این جور رعب و وحشت از اعتراض کردن به سیاست های اسرائیل توی این کشور از همه جا بالاتره. حالا بیا اون ور قضیه رو نگاه کن. اگه اعتراض به اسرائیل «آنتی سماتیک» هست، طرفداری از سیاست آپارتاید، تبعیض نژادی، صهیونیسم، اشغال، محاصره اقتصادی و کشتار فلسطینی ها اسمش چیه؟ باید از اونا حمایت کرد؟ مسّلمه که هیچ کس با عقل سالم این کار رو نمی کنه. این کارها قابل توجیه نیس. مردم فلسطین به حماس به عنوان تنها پدیده ای که از اونا دفاع می کنه نگاه می کنن. اسرائیل همه قوانین رو زیر پا می ذاره. هیچ مصوبه سازمان ملل و دادگاه های جهانی رو قبول نمی کنه. دولت ما هم همه جور ازش حمایت می کنه و همه مصوبه های سازمان ملل رو که به اسرائیل اعتراض می کنه رو وتو می کنه. فقط خودت رو یک روز جای یه فلسطینی بذار، چه امیدی به زندگی و آینده می تونی داشته باشی؟ محکوم کردن عرفات و حماس راحت ترین راه فرار از مسئولیته.
قابیل: به فرض اینکه اینایی که می گی درست باشه، راه حل چیه؟ اینا قرن هاست که دارن با هم می جنگن. یه وقت این طرف بالا دست بوده یه وقت اون طرف، یه وقت هم مسیحی ها. بالاخره این جا ناامن ترین و پرتلاطم ترین جای دنیاست. مگه راه حلی داره؟ این وضع تا کی می خواد ادامه پیدا کنه؟
هابیل: البته که راه حل داره. اولین قدمش اینه که سالی پنج میلیارد دلار پول مالیات من و تو به اسرائیل سرازیر نشه. آمریکا حمایت بی چون و چرا رو از اسرائیل قطع کنه و بی طرف بشه. قطعنامه های سازمان ملل به اجرا دربیاد، فلسطینی ها و اسرائیلی ها می تونن به نتیجه برسن. راه حل یا یک کشوره یا دو کشور. اسرائیل یا باید قسمت های اشغالی رو «انکس» کنه یعنی جزو کشور اسرائیل بیاره یعنی همه شهروندای اون مناطق حقوق مساوی با بقیه مردم اسرائیل داشته باشن، یعنی یک کشور. یا سیاست دو کشور رو پیش بگیرن. یعنی ساحل غربی، غزه و اورشلیم شرقی بشه یک کشور، اسرائیل هم یه کشور دیگه. البته این راه حل ها به این سادگی نیست ولی به هر حال خود اون مردم باید به کمک کشورهای بی طرف به نتیجه برسن.
