آیا به زندگی “عادی” باز خواهیم گشت؟
سردبیر: علی صدر
به نظر می رسد که با واکسینه شدن اکثر مردم سرانجام به پایان دوره تسلط ویروس کرونا و پاندمی نزدیک می شویم. هنوز هم عده زیادی از زدن واکسن خودداری می کنند. عده ای هنوز پاندمی را باور ندارند و همه را کلک و بازی سیاسی می دانند. اینان از رعایت فاصله و زدن ماسک هم به شدت ابا دارند و با این کار نه تنها سلامت خود را به خطر می اندازند، بلکه ناقل ویروس هم هستند. در بسیاری از ایالات برای واکسن زدن حتی جایزه در نظر گرفته اند تا مردم را، که یا از روی تعصب و حماقت حاضر نیستند واکسن بزنند، یا کسانی که از روی تنبلی و بی خیالی واکسن نمی زنند را تشویق به این کار کنند؛ جایزه از یک لیوان آبجو تا شرکت در لاتاری یک میلیون دلاری پول نقد! این امر در ایالت های مختلف شدت و ضعف دارد ولی به هر حال انتظار می رود که با وجود همه این حماقت ها و مقاومت ها به زودی «مصونیت گله ای» به دست بیاید و زندگی تا حدودی به “حالت عادی” بازگردد. ولی آیا این “حالت عادی” با حالت عادی قبل از پاندمی یکی خواهد بود؟ به فرض این که «مصونیت گله ای» به دست بیاید و شاخه های جدیدی از ویروس کرونا، بازگشایی را به تعویق نیاندازد؛ آیا این مصونیت در تمام ایالات و شهرها یکسان و یک زمان به وقوع خواهد پیوست؟ اگر حتی دولت ایالتی و مسئولین شهری اجازه بازگشایی همه مراکز تجاری و اداری را صادر کنند، آیا کارمندان و کارگران مجبور خواهند شد به صورت عادی به سر کار بروند؟ آیا مدارس و دانشگاه ها به کلاس حضوری برمی گردند؟ آیا دوره گذاری در پیش خواهد بود؟ به این معنی که تا مدتی دور کاری و “زوم کاری” به طور موازی با حالت حضوری ادامه خواهد یافت؟ چه مدت طول خواهد کشید تا مردم ترسشان از رفتن به سینما، تئاتر و کنسرت بریزد؟ چقدر طول خواهد کشید تا مردم دوباره به مسافرت و گردش یا سفر با کشتی کروز برگردند؟ آیا مهمانی ها و عروسی های بزرگ و آنچنانی دوباره برقرار خواهد شد؟ چه مشاغلی برای همیشه ناپدید می شوند؟ آیا واقعا باور داریم که دیر یا زود به اوضاع 2019 برخواهیم گشت و این فصل شوم 21 ـ 2020 به بایگانی تاریخ سپرده خواهد شد؟ به فرض این که در این ایالت و این کشور این مصونیت شکل بگیرد، کشورهای دیگر چطور؟ کشورهای پرجمعیتی که هنوز در مراحل اولیه واکسن زدن هستند؟ تا چه حد باید منتظر شاخه دیگری از ویروس کرونا باشیم؟ واکسن ها تا چه مدت مصونیت ایجاد می کنند و آیا باید مرتب تجدید و تمدید شوند؟ این ها سوالاتی است که فکر اکثر مردم و مسئولین را به خود مشغول کرده و پاسخ روشنی هم برای هیچ کدام وجود ندارد. ولی بازگشت به اوضاع 2019 غیر واقعی و دور از تصور به نظر می رسد.
این تغییرات و تحولات بیشتر از لحاظ اجتماعی در اینجا مطرح شد. شق دیگر، تغییرات فردی است. پندمی و تحولات و حوادث یک سال و نیم گذشته از لحاظ فردی چه تاثیراتی در ما داشته است؟ چه تغییراتی در جهان بینی ما ایجاد شده؟ آیا پاندمی نظرگاه ما را نسبت به آینده، به خودمان، به کار و حرفه مان، به خانواده و دوستانمان تغییر داده است؟ آیا روزهایی که از ترس ویروس دست ها را مرتب با صابون می شستیم و همه چیز را ضد عفونی می کردیم از ماسک مان جدا نمی شدیم و ترس از مرگ و بیماری را فراموش خواهیم کرد؟ آیا انتظار طاقت فرسا برای گرفتن نوبت واکسن را فراموش خواهیم کرد؟ آیا از ضربه پذیری خود و عزیزانمان حیرت نکرده ایم؟ آیا مرگ و بیماری را نزدیک تر ندیده ایم؟ آیا این حس ضربه پذیری در برنامه ریزی آینده ما اثر نداشته است؟ آیا فکر می کنید بعد از چه مدتی به دیدگاه ها و اولویت های گذشته خود بازگردیم؟ آیا باز خواهیم گشت؟
نقشی که دولت ها در مقابله با و پیشگیری از پدیده کرونا و پاندمی داشتند نقشی حیاتی بود. دولت هایی که پندمی را سیاسی کرده و آن را جدی نگرفتند، موجب بیماری و قتل های بسیار شدند. سرآمد این دولت ها آمریکا و برزیل بودند. به اذعان بسیاری از صاحب نظران سیاست های غلط در رژیم گذشته آمریکا، موجب ابتلا و کشته شدن بسیاری گردیده است. در این جا قصد ندارم به شمارش این سیاست های غلط بپردازم. ولی دردناک است که از حدود ششصد هزار نفری که در آمریکا از بین رفتند مرگ بسیاری از آن ها قابل پیشگیری بود. در کنار این حقیقت، لزوم داشتن یک دولت مسئول و یک سیستم بهداشتی همه گیر نیز بسیار روشن تر گردیده است.
هر چند که تک تک جمعیت این کشور اثرات پندمی را در زندگی فردی و اجتماعی خود حس کرده و می کنند، هنوز بخش مهمی از سیاستمداران و رهبران این کشور و هواخواهان آنان با سماجت غیر قابل باوری بر بلاهت خود پافشاری می کنند. و هنوز همه را توطئه می دانند و خواستار بازگشت به قدرت و ادامه فجایع سابق هستند. بنا بر این نه تنها باید از خطر پندمی کرونای دیگری جلوگیری کنیم و برای مقابله با آن آماده باشیم، بلکه باید از شیوع و قدرت گیری پندمی عقب ماندگی و بلاهت هم غافل نباشیم.
