ایرانشهر کوچک ما
سردبیر: علی صدر
اولین موج مهاجرت از ایران همزمان بود با حمله اعراب. گروه های زیادی از ایرانیان به شرق فرار کردند. بسیاری با کشتی یا زمینی به هند رفتند و اغلب در منطقه ای در گجرات ساکن شدند. آنان فرهنگ زبان و دین خود را پاس داشتند و به پارسیان هند مشهور شدند و ایرانشهر کوچکی را برای خود به وجود آوردند که هنوز هم کمابیش پابرجاست. از آن روزگار هر وقت ایران مورد هجوم بیگانگان قرار می گرفت، عده ای رخت مهاجرت به تن و عازم سفر شده اند. ولی بزرگترین موج در دوران ما و بعد از انقلاب اسلامی رخ داد. طی چهل و چند سال گذشته چندین میلیون نفر، به اجبار یا به اختیار بار سفر بسته و در اقصی نقاط جهان بار بر زمین گذاشته و ساکن شدند. در حال حاضر شاید کمتر کشوری باشد که میزبان جامعه ای از ایرانیان نباشد. تفاوت عمدۀ این مهاجرت با مهاجرت پارسیان هند در همین است که ما در یک جا، در یک کشور و ولایت متمرکز نیستیم. ویژگی دیگر آن درآمیختن با ملل میزبان است. همین آمریکا را در نظر بگیرید که وطن دوم بیشترین تعداد ایرانیان مهاجر است؛ آنان در تمام کشور پراکنده اند، البته بیشترین تعداد در شهرهای بزرگ و خوش آب و هوا ساکن شده اند. برخلاف امواج مهاجرت یونانی ها، ایتالیائی ها، چینی ها و… که برای حفظ خود جوامع کوچک ایزوله در جامعه بزرگ میزبان تشکیل داده اند، ایرانیان به خاطر عوامل متعدد در جامعه پراکنده اند. با این وجود اغلب اصل و هویت خود را فراموش نکرده و سعی می کنند آن را به نسل های آینده هم منتقل کنند. برای همین کانون های فرهنگی ـ هنری، مدارس آموزش زبان فارسی و انجمن های مختلف را به وجود آورده اند. آرزوی شان این است که ایران کوچکی برای خود درست کنند تا بچه هایشان زبان و فرهنگ ایران را بیاموزند. خودشان هم از جشن ها، کنسرت و تئاتر، فیلم و شعر و ادب ایرانی بهره مند شوند. بیشتر ملل مهاجر عمدتا حول دین و مذهب جمع می شوند. در مورد اقلیتی از ایرانیان نیز این صادق است ولی اغلب دلیل جمع شدن ایرانیان غیر مذهبی و فرهنگی است.
در این شهر که جمعیت ایرانی تبار آن بین شصت تا هفتاد هزار نفر تخمین زده می شود، چندین سازمان در این چهل سال تشکیل شده و دوام آورده. این سازمان ها همگی در کاری که انجام می دهند موفق هستند. این موفقیت را ما مدیون ایرانیان فرهیخته این ولایت و رهبران روشنبین این سازمان ها هستیم که همیشه پشتیبان یکدیگر بوده اند. متاسفانه در بسیاری از شهرهای دیگر که حتی جمعیت بزرگتری از ایرانیان در خود دارند این کار عملی نشده که البته دلایل خودش را دارد و موضوع این یادداشت نیست. ضامن بقای این سازمان ها ارتباط ارگانیک گردانندگان با بدنه جامعه است. رهبران و گردانندگان این سازمان ها از طرف اعضا انتخاب می شوند و در برابر آنان مسئول هستند. آفت از بین برنده سازمان های مردمی جدا افتادن رهبری از بدنه جامعه است. بنا بر این باید مرتب این تاثیر و تاثر تجدید و بررسی شود.
کانون فرهنگی ایرانیان سن دیگو که یکی از موفق ترین سازمان های فرهنگی ایرانیان آمریکا است، در طول سی و چهار سال عمر خود تمام همّ و غم خود را در راه خدمت به جامعه ایرانی سن دیگو گذاشته است. برای هیات مدیره کانون کاملا آشکار است که جامعه ایرانی سن دیگو درسال های اخیر دچارتغییر شده است. از یک سو مهاجرین جدید مرتب به جامعه اضافه می شوند و از طرف دیگر نسل دوم ایرانی تبار است که در حال رشد است. مهاجرین جدید ممکن است دیدگاه متفاوتی به فرهنگ و اولویت های فرهنگی داشته باشند. از طرف دیگر نسل دومی ها جهان بینی متفاوتی نسبت به این مسائل دارند. در نظر داشته باشید که آینده سازمان های مردمی در دست این دو گروه است. بنا بر این درگیر کردن آنان درامور فرهنگی اهمیت فوق العاده دارد. برای ما در هیات مدیره کانون بازخورد دیدگاه های این دو گروه، به طور اخص و کلیه اعضا جامعه ایرانی به طور کل، درباره فعالیت های جاری و شنیدن پیشنهادات برای فعالیت های آتی اهمیت حیاتی دارد.
در همین راستا اخیرا پرسشنامه ای شامل یک سری سوال در این زمینه ها در اختیار اعضا و بسیاری دیگر که با ما در ارتباط هستند فرستاده شد. هر چند تعداد کسانی که در نظرخواهی شرکت کردند کمتر از انتظار بود ولی نکات بسیار جالبی را برایمان آشکار کردند. نتایج نظرخواهی به صورت نموداری در صفحات دیگر مجله تقدیم حضورتان شده است. اجازه بدهید به چند نمونه اشاره کنم:
نمودارها نشان دادند که دسترسی ما به افراد زیر سی سال خیلی محدود است که باید روی آن کار شود.
35 در صد از شرکت کنندگان هرگز در مرکز ایرانیان حضور نداشته اند
در مورد فعالیت های مختلف کانون نشان داده شد که فعالیت های مختلف هرکدام طرفداران خود را دارند. ولی بیشترین طرفدار از آن جشن های ملی و کنسرت ها می باشد.
در مورد پیک نظرخواهی نشان داد که اکثراً هر دو قسمت پیک را می خوانند. ولی متاسفانه 31 درصد پیک را نمی خوانند یا به دستشان نمی رسد.
در میان برنامه های پیشنهادی برای آینده، تقریبا همه برنامه ها تعدادی طرفدار داشتند که بنا بر امکانات هیات مدیره به آنان پرداخته خواهد شد.
این اولین نظرسنجی بود که به این صورت انجام دادیم. در نظر هست که نظرسنجی به طور مستمر با سوالات متفاوت تکرار شود. برای هیات مدیره کانون بسیار مهم است که از نظرات و پیشنهادات شما با خبر شود. کانون متعلق به شماست و ما همیشه خواستار شنیدن نظرات و پیشنهادات شما هستیم. در واقع لزومی ندارد که شما منتظر نظرخواهی بعدی بمانید، لطفا به طور مستقیم درباره فعالیت های کانون، مدرسه و پیک نظرات خود را برایمان بفرستید. از این ها گذشته، ما را به دوستان خود که هنوز با ما ارتباطی ندارند معرفی کنید. اگر وقتتان اجازه می دهد در یکی از کمیته های کانون عضو شود و ما را در حفظ و اشاعه فرهنگ ایرانی یاری کنید. این سازمان متعلق به شماست. بیایید با هم ایرانشهر کوچک خود را برقرار و پایدار کنیم.
