بهارا، زنده مانی، زندگی بخش به فروردین ما فرخندگی بخش
سردبیر: علی صدر
اجازه بدهید قبل از هر چیز، پیشاپیش فرا رسیدن نوروز و بهار را به شما عزیزان تبریک بگویم و سالی پر از شادی، بهروزی و سلامتی برایتان آرزو کنم.
طبق سنت همیشگی، می خواستم وقایع و پدیده هایی که در سال گذشته در زندگی جامعۀ ایرانیان سن دیگو تأثیرگذار بوده را به طور اجمالی بررسی کنم و در حد توان به مسائلی که در سال آینده در انتظارمان است بپردازم. این بار به دو دلیل می خواهم سنت شکنی کنم. اول، به دلیل وقایعی که اتفاق افتاد و عواقب آن، که شرایط را به شدت متحول و غیرقابل پیش بینی کرده است و دوم، این که با جو امنیتی ایجاد شده فعلاً صلاح نیست به بسیاری از مسائل پرداخته شود.
موضوعی که این روزها با وجود این که به طور روزمره بر زندگی ما تأثیر می گذارد، کمتر به آن پرداخته می شود موضوع محیط زیست است. همه شاهد آتش سوزی های اخیر در لس آنجلس بودیم و ترس و لرزی که در آن روزها به جان ما در این شهر افتاده بود هنوز از یاد نرفته است. مناطقی از لس آنجلس آنچنان سوختند که انسان را به یاد هیروشیما و غزه می اندازد. چند صد بلوک در عرض چند ساعت نابود شدند. این بلا مانند زلزله «آسمانی» نبود بلکه بلای بسیار زمینی بود و بشرساز!
در همین یکی دو دهۀ اخیر، همه شاهد بوده ایم که دمای کرۀ زمین هر سال گرم تر از سال قبل شده است. سال ۲۰۲۴ گرم ترین سال در تاریخ معاصر بود و سال قبلش نیز به همین ترتیب. تعداد و شدت طوفان ها، سیل ها، و خشکسالی ها بی‌سابقه شده اند. چند سال باران نسبتاً زیاد در جنوب کالیفرنیا و سپس هشت ماه خشک، دریغ از یک قطره باران! و بعد هم طوفان های معروف به «بادهای سانتا آنا» با قدرتی باورنکردنی، فقط منتظر یک جرقه بود که آن هم زده شد و دیدیم چه شد!
علیرغم همۀ شواهد، شرکت های نفتی مثل قبل مشغول استخراج هستند و هیچ کس نمی تواند جلوی آنان و کشورهای تولید کنندۀ مواد نفتی را بگیرد. البته سازمان های حفظ محیط زیست و برخی کشورها بیکار ننشسته اند و به طور مداوم تلاش می کنند بر کشورهای تولید کنندۀ گازهای گلخانه ای و آلوده کننده فشار بیاورند. چندین کنفرانس و مجمع جهانی در کنار سازمان ملل برگزار شده است تا شاید با کاهش سوخت های فسیلی جلوی گرمایش روزافزون زمین گرفته شود و به حد غیرقابل برگشت نرسد. یکی از مهم ترین گردهمایی های جهانی نشست پاریس بود که در سال ۲۰۱۶ برگزار شد و ۱۹۷ کشور عضو سازمان ملل به آن پیوستند. به کشورهایی که تا کنون نپیوسته اند توجه کنید: ایران، لیبی و یمن. آمریکا هم که اخیراً از آن خارج شده است. در اینجا قصد ندارم به این قرارداد و اهداف آن و این که چرا این چند کشور، به خصوص ایران و آمریکا در آن نیستند، بپردازم. هدف من اشاره به این است که ما چه سرنوشتی را برای جهان و ساکنانش، به خصوص برای فرزندانمان باقی خواهیم گذاشت. اقداماتی که به طور فردی برای حفظ محیط زیست انجام می دهیم بسیار خوب است، اما به هیچ وجه کافی نیست. این دولت ها و رهبران هستند که با وضع قوانین و محدود کردن استفاده از سوخت های فسیلی و توسعۀ انرژی های پاک می توانند اثر تعیین کننده ای داشته باشند. متأسفانه، با انتخاب رهبرانی که نه تنها برای حفظ محیط زیست کاری نمی کنند بلکه عمداً با باز گذاشتن دست شرکت های نفتی و حتی تشویقِ آنان به تولید بیشتر به ما و به آیندگان دهن کجی می کنند به شدت این بحران را تشدید می کنیم.
اخیراً گزارشی در مورد افزایش بی سابقۀ افسردگی در میان دانش‌آموزان دبیرستانی خواندم. تحقیقات نشان می دهد که یکی از دلایل عمدۀ آن احساس ناامیدی و ناتوانی در حفظ محیط زیست و آینده نامعلوم است. این گزارش در سال گذشته تهیه شده بود و مطمئنم با انتخابات اخیر و دیدگاه ارتجاعی و واپسگرای هیئت حاکمۀ جدید، شدت بیشتری هم یافته است. عده ای از این دانش آموزان اظهار کرده اند که «برای چه زحمت درس‌خواندن به خود بدهیم؟ ما که آینده ای نداریم.» گروهی دیگر نیز به والدین و نسل های آنان خرده می گرفتند که وقتی همۀ دانشمندان ده ها سال است که این هشدارها را داده اند و شواهدی همچون گرمایش زمین و تغییرات شدید جوی و اقلیمی مشهود است، نه تنها کاری نکرده اند بلکه به کسانی رأی داده اند که بروز فاجعه را قطعی تر و سریع تر می کنند.
دولت ها می آیند و می روند؛ برخی خوب و برخی نه چندان. سیاست ها و حتی جنگ ها نیز می آیند و می روند. تنها پدیده ای که نه تنها به همۀ مردم کشور، چه طرفدار این حزب باشند یا آن یا هیچ کدام، مربوط می شود و فراتر از آن به همۀ مردم جهان، از آفریقا تا گرینلند و از چین تا قطب جنوب اثر می گذارد، محیط زیست است. تخریب آن نه تنها بشر را بلکه همۀ جانداران را به ورطۀ نابودی می کشاند. این رهبران نقش بشر را در تخریب محیط زیست انکار می کنند. با سیاست های مخرب، فقط منافع کوتاه مدت خود را دنبال می کنند. آن ها متأسفانه فقط به جلوی بینی خود می نگرند و جهان را به نابودی می کشانند.
بزرگ ترین خدمتی که می توانیم به نسل های آینده ارائه دهیم این است که محیطی قابل زیست برای آن ها باقی بگذاریم. بیایید از هر طریقی که می توانیم این مهم را پیش ببریم و نشان دهیم که نگرانی و ترس آن ها را درک می کنیم. در این بهار زیبا دست به دست هم دهیم و با فشار آوردن به سیاست مداران و مسئولین، آنان را مجبور کنیم که به حفظ و بهبود محیط زیست توجه کنند.
