سی سال از انتشار اولین شماره نشریه کانون فرهنگی ایرانیان، که در ابتدا به عنوان «خبرنامه» منتشر می شد می گذرد. در این سی سال، این نشریه را از یک ورق کاغذ به پیکی تکامل یافته که هم اکنون در دست شماست تبدیل کردیم. هیات مدیره کانون در آن زمان، یعنی دو سال پس از تاسیس کانون به این نتیجه رسید که می بایست به شکلی با اعضای کانون و جامعه در تماس باشد. در آن زمان ای میل، وبسایت و شبکه های اجتماعی به این شکل وجود نداشت. تنها راه عملی همان چاپ اخبار کانون در ورقه ای و پست آن بود. همکارم رضا خبازیان این وظیفه را تقبل کرد و چندین ماه به انجام رساند. اوایل این کار به صورت ماهانه صورت می گرفت؛ بعدها با اضافه شدن حجم و هزینه «خبرنامه کانون» به صورت هر دو ماه یک بار درآمد. ما هم همراه با جامعه تکامل و رشد پیدا کردیم. در این مختصر قصد ندارم به جزئیات تاریخ نشریه بپردازم، فقط می خواهم اشاره کنم که چگونه یک گروه کوچک مهاجر تواستند با تمام مشکلات سر راه، کاری عام المنفعه را در پیش بگیرند و موفق شوند. با این کار این گروه توانستند غلط بودن این تفکر، که در آن هنگام به شدت رواج داشت، که ایرانیان نمی توانند کار گروهی کنند را ثابت کنند. این راه آسانی نبود؛ انتشار هر شماره انرژی زیاد و از خود گذشتگی همه جانبه را نیاز داشت، جمع آوری مطالب، انتخاب، تایپ، صفحه بندی، چاپ و توزیع هر دو ماه یک بار برای گروهی داوطلب بدون هیچ گونه نفع مالی کار شاقی بود. تهیه، چاپ و پخش مجله فقط یک قسمت از این معادله بود، عامل مهم دیگر که انتشار مجله را ممکن می ساخت حمایت خوانندگان، اعضای کانون و آگهی دهندگانی بود که از لحاظ مالی هزینه های آن را تامین می کردند.
در این سی سال پیک به عنوان بخشی جدایی ناپذیر از کانون فرهنگی ایرانیان و در کنار مدرسه ایرانیان رشد و تکامل یافت. در ده سال اول زندگی نشریه مسولیت گرداندن آن به صورت دوره ای به عهده رضا خبازیان، شهری استخری، من و دکتر حسین مطلق بود. از سال 2002 هیات مدیره کانون این وظیفه را به اینجانب محول کرد که تا امروز در خدمت شما هستم. نام نشریه نیز از شماره 84، یعنی از مارچ 2003 به پیک تغییر کرد.
همه ما کار و حرفه دیگری داریم و تهیه، تنظیم، چاپ و پخش پیک وظیفه ای بود که ما در وقت به اصطلاح آزاد خود به آن می پرداختیم. ولی این باعث نمی شد که به این وظیفه کم بها دهیم. تهیه مرتب پیک برای ما وظیفه ای جدی بود. از آن گذشته برایمان روشن بود که پیک باید با زمان رشد کند، مطالب آن خواندنی و جذاب باشد و خوانندگان آن را از خود بدانند. برایمان مهم بود که مطالب تازه و اُریجینال باشند. آگهی های تجارتی بخش عمده ای از بودجه پیک را تامین می کنند. ما تعداد آگهی ها را محدود به حداکثر یک سوم حجم مجله کردیم که مجله بصورت «جانک میل» درنیاید و در عین حال آگهی ها توجه خوانندگان را به دست بیاورند. برای ما مهم بود که به اصول و اساسنامه کانون فرهنگی ایرانیان پایبند باشیم؛ از جمله این اصول غیر سیاسی، غیر مذهبی و غیر انتفاعی بودن را رعایت کنیم. از جهت گیری و طرفداری از احزاب و جناح های سیاسی و مذاهب خودداری کنیم. ولی در ضمن وظیفه خود بدانیم در امور سیاسی و اجتماعی مقالات آموزنده ارائه دهیم. تنوع مطالب ارائه شده و نقطه نظرهای متفاوت، یکی دیگر از نقاط قوت نشریه است. مطالب در قسمت فارسی و انگلیسی تکراری و ترجمه یکدیگر نیستند. این تنوع مطالب، تنوع خوانندگان را در برداشته است. همانطور که می دانید پیک غیر از سن دیگو در بسیاری از مراکز ایرانیان در شهرهای دیگر آمریکا هم به دست علاقمندان می رسد. علاوه بر آن از دو سال پیش مقالات در وب سایت پیک به صورت الکترونیک در دسترس همگان قرار گرفته است. حضور در شبکه های اجتماعی به همراه پیک آنلاین دنیای جدیدی از خوانندگان را با پیک آشنا کرده است.
پیک سند و گزارشی است از ایرانیان مهاجر در این سال ها. به همین علت گذشته از کتابخانه کنگره، آرشیو پیک در بسیاری از مراکز آکادمیک ایرانشناسی و جامعه شناسی نیز به وجود آمده است. شیوه ارائه و زیبایی ظاهری پیک نیز همیشه حائز اهمیت فراوان بوده است. تبدیل تدریجی خبرنامه چند صفحه ای به مجله ای وزین و جا افتاده را مدیون عزیزانی مثل رحیم محمدی، آیدین صدر، وحید علوی و سرانجام سعید جلالی هستیم. آقای جلالی از سپتامبر 2003 با پیک همکاری می کنند؛ هنر و سلیقه او در شکل گیری پیک به عنوان یک مجله حرفه ای تعیین کننده بوده است. او همچنین مسولیت طرح و اجرای وبسایت پیک را به خوبی انجام می دهد.
در طول عمر سی ساله پیک نویسندگان زیادی با پیک همکاری کرده اند. هر کدام از یک مقاله تا ده ها مقاله، آنچه را داشتند در طبق اخلاص گذاشته اند. این نویسندگان چه در چهارچوب شورای نویسندگان و چه به عنوان نویسنده مهمان در صفحات و ستون های خود توانسته اند خوانندگان پروپاقرص خود را پیدا کنند. از آوردن اسامی این نویسندگان خودداری می کنم چون گذشته از طولانی بودن لیست، ترس از این است که اسم عزیزی جا بیافتد. نهایتاً زحمت جمع آوری و ویرایش مقالات به عهده اعضای شورای نویسندگان مجله است که با صبر و حوصله و علاقه این مهم را به انجام می رسانند.
با تمام این از خود گذشتگی ها، اگر بودجه ای برای چاپ پیک نبود، مجله ای وجود نداشت. لذا دوباره از تک تک اعضای کانون فرهنگی ایرانیان، از کسانی که پیک را آبونه شده اند، از صاحبان مشاغل و آگهی دهندگان یک دنیا سپاس دارم. بخشی از هزینه پیک به وسیله گرنت شهرداری سن دیگو و گرنت بنیاد میراث فرهنگی (PHF) تامین می شود که بدین وسیله از حمایت مالی آن ها کمال تشکر را دارم. در پایان سی سال انتشار پیک را به شما عزیزان تبریک می گویم.
پیروز باشید.
